Ուշագրավ հարցադրում է՝ ինչու Երևանի Թատերական հրապարակը Մայդան չդարձավ: Քանի որ, ինչպես Թատերական հրապարակը, այնպես էլ Մայդանը շարքային քաղաքացու համար ծառայել և ծառայում են որպես գործող իշխանության կողմից վարվող քաղաքականության դեմ հանդես գալու, այդ քաղաքականությունը մերժելու համար առավել հարմար ամբիոն-հավաքատեղի, ապա հասկանալի է, որ այդ վայրերում հավաքվող հայ կամ ուկրաինացի ժողովրդի, քաղաքացիների համար Թատերական հրապարակն ու Մայդանը նույնական են, ունեն նույն խորհրդանշական, բարոյական ու կազմակերպչական արժեքը:

Մի հատ ինձ կասե՞ք՝ ինչ գործ են անում քաղաքապետարանն ու տրանսպորտի նախարարությունը` կախված մերկասառույցի ու ձյան հեռացման հետ, որ ամբողջ օրը գրում են՝ շարունակվում են աշխատանքները: Բոլոր փողոցները պատված են սառույցով, և մի գրամ աղ կամ ավազ չեմ տեսել, իսկ խցանումների մասին էլ չասեմ, կինո Հայրենիք, Փեթակ, Սուրմալու, Մալաթիա, Ռոսիա, Տաշիր, գազանանոցի դիք, Ստադիոն, Դալմայի մոտ ընդհանրապես անհնար է եթևեկել, Կենտրոնի մասին էլ չասեմ:

Հիմա ՖԲ-ի հիթը Լևոնի ելույթն ա, իմ բարեկամները, ում սիրում-հարգում եմ, ասում են` «մխել ա»։ Բայց եզրահանգում կա՞, դարձել ենք սիրուն գոլեր «մխողներ», ովքեր խաղը տանուլ են տալիս:

Այսօր Հայաստանում ամենահեշտն ու ցանկալին խորհրդարանական ընդդիմություն լինելն է. կարելի է օգտվել ամեն ինչից ու դրա համար ոչ մի պատասխանատվություն չկրել, պատգամավորական բարձր աշխատավարձն էլ՝ վրադիր: Միեւնույն է, ժողովուրը պատկերացում չունի ընդդիմության կուլիսային «խաղերից» ու սերտաճումներից, շատերին տեսնում է էկրաններից կամ մամուլից, որտեղ այդ ընդդիմությունը ներկայանում է իբր ընդդիմադիրի կերպարով ու պահի հերոսը դառնում:

Հետո, երբ հիշողությունը, որպես զգացմունքների անսպառ շղթաներից հյուսված ամբողջական փունջ, կշրջապատի պատանդ գերու պես քեզ, ՆՈՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ մասին պատկերացումներիդ բուրգը կկառուցես` հենվելով մեր անցած ճանապարհի խորագիր-խորհրդի ներքո, խնդրում եմ…հայ մարդ: Այս պահին մեզանից շատ-շատերը դեգերում են ու հայրենիքը սիրում են հեռվից…մեզանից շատ:

Ավանդական իմաստով Հայաստանն ինքնիշխան պետություն չէ, որովհետև ոչ թե ինքնուրույն է նախագծում, որոշում իր ապագա զարգացման ճանապարհը, այլ, լավագույն դեպքում, ընտրություն է կատարում օտարների կողմից իրեն ներկայացվող տարբերակների միջև: Ավանդական իմաստով Հայաստանն ինքնիշխան պետություն չէ նաև այն պատճառով, որ ընդունակ չէ լիարժեք վերահսկողություն սահմանել սեփական տարածքի նկատմամբ ու, միաժամանակ, ընդունակ չէ նաև կանխել օտարների կողմից իր տարածքի նկատմամբ ունեցած վերահսկողությունը:

Սառած մատներով ու սառած ծնկներով նստած եմ հիմա իմ սենյակում ու գրում եմ ձեզ այս տողերը: Հիշեցի այդ պատմվածքը ու սիրտս ջերմացավ, ծնկներս ու մատներս նույնիսկ տաքացան:

Մի լավ ասացվածք կա՝ ագահ մարդու ստամոքսը աչքերի մեջ է` դրանք էլ ծակ են: Ասացվածքը հայկական չէ, բայց ասվածը, կարծես, այսօրվա հայերից ոմանց մասին լինի: Միայն հային բնորոշ ցուցամոլություն է՝ ամանորյա սեղանին ապխտած կոկորդիլոս դնելը, որն արժե շուրջ $1000: Ընդ որում, ագահությունը հարուստ կամ աղքատ լինելու հետ կապ չունի:

Տարիներ առաջ հանգամանքների բերումով պետք է հանդիպեի օլիգարխներից մեկի հետ: Նրա «տղաները» նեղացրել էին իմ մանկության ընկերներից մեկին և «նալոգ» էին վերցնում ամեն ամիս: Վերջին ամիսը ընկերս չէր տվել «նալոգը», կրակել էին իրար վրա, ընկերս ոտքից վիրավորվել էր:

Հետաքրքիր է, թե ինչպես կարող են զարգանալ դեպքերը, եթե Ղրիմը հռչակի իր անկախությունն Ուկրաինայից: Այդ թերակղզին այսօր էլ ինքնավարություն ունի, սակայն Ուկրաինայում Ռուսաստանի ունեցած ազդեցության կորստի վտանգի ահագնացումը կարող է միանգամայն նոր իրավիճակ ստեղծել: